در این مرحله بسته به نوع مشکل اولیه بیمار،همکاری و خواست بیمار نوع نگهدارنده(یا اصطلاحا ریتینر) انتخاب می شود. نوع معمول نگهدارنده ،پلاکهای متحرک است که برای فک بالا و پایین به صورت جداگانه تهیه می شود.
این پلاکها باید در ۳-۴ ماه اول به صورت ۲۴ ساعته جز زمان غذا خوردن استفاده شود و بعد از آن تا ۱۲ ماه به صورت شبانه استفاده شود و پس از آن به مرور استفاده از پلاک قطع شود البته به شرطی که وضعیت دندانهای عقل مشخص شده باشد و رشد بیمار نیز تقریبا به طور کامل تمام شده باشد.
نوع دیگر نگهدارنده که اصطلاحا نگهدارنده ثابت نامیده می شود در واقع سیم نازکی است که از سطح داخلی دندانها با مواد همرنگ دندان چسبانده می شود که در اکثر مواقع برای دندانهای جلو و برای فک پایین استفاده می شود.استفاده از این نگهدارنده در فک بالا چندان توصیه نمیشود زیرا لبه دندانهای جلو پایین به آنها ضربه زده و باعث کنده شدن آن بعد مدتی می شود.
این نگهدارنده ها گاهی باید در مشکلات خاصی مادام العمر استفاده شود . در سایر موارد بعد از حداقل ۱۸ ماه میتوان آنرا برداشت البته باز هم به شرطی که وضعیت دندانهای عقل مشخص شده باشد و رشد بیمار نیز تقریبا به طور کامل تمام شده باشد. در مورد این نگهدارنده حفظ بهداشت دندانهایی که نگهدارنده روی آنها چسبانده شده بسیار مهم خواهد بود.
نوع آخر و جدید نگهدارنده ها استفاده از پوسته های شفاف نازکی است که تنها روی دندانها قرار می گیرد و فاقد بخشهای اضافی روی سقف دهان و کناره های زبان است .
هنگام استفاده از این پلاکها ، اصلا مشخص نبوده و بیمار راحت است هرچند مختصری روی تکلم بیمار تاثیر خواهد داشت.روند استفاده از این نگهدارنده نیز مشابه پلاکهای متحرک می باشد بدین صورت که باید در ۳-۴ ماه اول به صورت ۲۴ ساعته جز زمان غذا خوردن استفاده شود و بعد از آن تا ۱۲ ماه به صورت شبانه استفاده شود و پس از آن به مرور استفاده از پلاک قطع شود البته به شرطی که وضعیت دندانهای عقل مشخص شده باشد و رشد بیمار نیز تقریبا به طور کامل تمام شده باشد.